Feest van de H. Familie TLM 7 januari 2024
“Het Woord van Christus moge in volle rijkdom onder u wonen.
Leert en vermaant elkander met alle wijsheid.”
Op dit feest van de heilige Familie dat we vieren in deze Kersttijd, wil ik uw speciale aandacht vragen voor huwelijk en gezin in onze dagen waarvoor het gezin van Nazareth nog steeds het grote voorbeeld is: ouders die in een trouw huwelijk met elkaar verbonden zijn, zoals Jozef en Maria en die hun Kind opvoeden in de vreze des Heren van waaruit zij zelf leven.
Jozef en Maria voedden Jezus op in de voorvaderlijke tradities zoals die beschreven staat in oude testament. Zij hielden zich aan de Wet van Mozes; daarom lieten ze het Kind besnijden op de achtste dag en droegen Het de veertigste dag na zijn geboorte op in tempel; ze bezochten op sabbat de synagoge, en pelgrimeerden, zoals we vandaag in het evangelie hoorden, met het Paasfeest naar Jeruzalem. En toen Jezus twaalf jaar was en de leeftijd had waarop Hij de religieuze plichten van een joodse man op zich moest nemen, namen ze Hem mee op hun pelgrimage naar de tempel. Het evangelie vertelt ook over problemen die bij de opvoeding kunnen voorkomen, als een kind zijn roeping volgt en langzamerhand zijn eigen weg gaat. Maar er staat ook bij: Jezus was hen onderdanig en Maria bewaarde alles in haar hart en zal steeds meer begrepen hebben wat voor een bijzonder Kind haar Zoon was. Als voorbeeld van gezin is het, buiten dat de Zoon van God daarin groeide als mens, niet heel bijzonder. Het is gewoon menselijk, volgens het scheppingsplan van God zoals we dat lezen in het boek Genesis.
Het vreemde in onze tijd is, dat dit in onze streken niet meer gewoon is. In de laatste vijftig, zestig jaar is men massaal van Gods scheppingsplan afgeweken. Ze hebben dit scheppingsplan voor ouderwets verklaard en zijn op alle punten eigen wegen gegaan. Allereerst kiest onderhand een minderheid voor het huwelijk; de meeste mensen leven ongehuwd samen voor kortere of langere tijd; kinderen zijn niet meer de normale vrucht van het huwelijk; wel of niet kinderen is een loutere keuze, soms ook los van huwelijk of samenwonen. Seksuele betrekkingen willen we wel maar kinderen niet of voorlopig nog niet. De natuurlijke band tussen seksualiteit en voortplanting wordt steeds meer verbroken. Steeds meer kinderen groeien op in een niet stabiele gezinssituatie. En in de opvoeding zijn steeds minder vaststaande normen aanwezig. Ouders maar vooral ook kinderen worden de speelbal van verderfelijke lobbygroepen als de homo en genderpropaganda via de scholen. Ouders gaan erin mee, niet altijd omdat ze het er helemaal mee eens zijn maar omdat ze door een tekort aan geestelijke en morele bagage geen weerstand kunnen bieden aan de propaganda die via school, politiek en omroepen zo massief op hen af komt, dat men bang is zich te verzetten want dan ben je achterlijk en niet bij de tijd. Kinderen worden onzeker gemaakt over hun identiteit en leren als normaal accepteren wat niet normaal is zoals homoseksualiteit en vrije genderkeuze.
Samengevat kunnen we zeggen dat de duivel, de vijand vanaf het begin, geweldig heeft zitten rommelen met de basisdingen van ons bestaan, met de fundamenten van God in de schepping. En hij is er goed in geslaagd de zaak in de war te schoppen. De normen die vanzelfsprekend leken, zijn dat niet meer. Iedereen is daar min of meer slachtoffer van en de meeste mensen dragen er ondertussen hun steentje aan bij.
En wat doen de christenen? “Woont het Woord van Christus in volle rijkdom onder ons?” zoals Paulus dat wil. Nee. Bij de meesten die zich nog christen noemen, is het Woord ondergesneeuwd door de wereldse, duivelse slogans. En bij degenen die zich verzetten, is het verzet vaak zwak, omdat men weinig steun ondervindt bij elkaar en bij de Kerk. Ook de Kerk als instituut laat hier steken vallen. Het lijkt alsof de Kerk aardig gevonden wil worden door de wereld. Daarom slikt ze haar boodschap net nog niet in maar uit ze die zodanig dat het niet al te veel schuurt, zodat ze nog aardig gevonden wordt. Men wil liever niet aan het kruis genageld worden. Welke bisschop schrijft en preekt nog over de grote morele thema’s van onze tijd. Dan blijft men liever bij veilige thema’s als wollige liefde, vrede en begrip.
Er wordt meer nadruk gelegd op het begrip dat we zouden moeten opbrengen voor allerlei onregelmatige situaties. Er wordt meer gepreekt over begrip voor mensen die gaan scheiden dan dat we zeggen dat echtscheiding een groot kwaad is. Dan kun je wel zeggen we staan achter de leer van de onontbindbaarheid van het huwelijk, maar dat wordt ongeloofwaardig als je de zonden tegen de onontbindbaarheid niet meer benoemt. De Kerk als moeder en leermeesteres van de waarheid laat, met name in het huidige pontificaat, ernstige steken vallen door begripvolle dubbelzinnigheid, die dan de norm weliswaar niet afschaft maar die wel omwille van het begrip voor de zwakheid van de mens, tussen haakjes zet. Daardoor woont het Woord van Christus niet meer in zijn volle rijkdom onder ons. De Kerk leert en vermaant niet meer met de wijsheid van Christus. Dat maakt het voor individuele christenen en christelijke gezinnen moeilijk. Ze kunnen zich soms verlaten en onzeker voelen.
Nu komt het aan op de deugden van trouw en sterkte. Trouw aan het geloof van de vaderen, trouw aan de normen in huwelijk en gezin, zoals die vanaf de tijd van de apostelen steeds zijn verkondigd; trouw aan het onveranderlijke woord van God, trouw aan Christus, die dezelfde is, gisteren, vandaag en altijd. En sterkte om in die trouw te leven als lichtende tempel van God in een duistere wereld.
En al wat wij doen in woord of werk, doen wij in naam van Jezus de Heer, God de Vader dankend door Hem.